Gdy zaczelam ogladać ten film i dowiedziałam się czego bedzie dotyczył, chcialam przestać, myślałam, ze nie wytrzymam kolejnej historii o cierpiacych rodzicach. Ale Egoyan pokazuje, ze można zrobić film o utracie dzieci bez uciekania się do płaczu i zgrzytania zębów. Jest to film mocny i delikatny zarazem,poetycki a zarazem trzymający się rzeczywistości, na pewno nie sentymentalny, choć czuły.Takie kino lubię